Bugünlerde

30 Aralık 2020 Çarşamba

Çok tartışılır, çok söylenir; sanırım ilk tartışan ve söyleyenlerden biri Attila İlhan’dır: Latin alfabesine geçiş, yeni kuşakların o güne kadar var olan kültürel birikimimiz ile bağını kopardı. Belki yapılması gereken şey, toplumun Latin harflerini kullanmaya başlamasına paralel olarak Arap harfleriyle yazılı bulunan felsefe ve edebiyat eserlerinin de hemen yeni alfabeye taşınması olmalıydı. Kitapların, gazete ve dergi koleksiyonlarının, bürokratik arşivin, her şeyin. Bir kısım kitap yeni harflere aktarıldı, ama buzdağının altı hala karanlık. Arap harflerini okumayı bilmeyen, 1928’den geriye gidemiyor. Korkunç. Bir de üstelik öz Türkçeleşme diyerek sözlü ifade de dans eden bir maymuna dönüştürülmek istendi ve bu da kısmen başarıldı. Sonuç: Atatürk’ün gençliğe hitabesinden hiçbir şey anlamıyoruz. Dâhili ve harici bedhahlar?

İşte bunun bir tür sosyokültürel ve siyasal paralelini 12 Eylül yaşattı topluma. 1961 anayasasının getirdiği özgürlük ortamı ve siyasal hakların ne müthiş kazanımlar olduğunu, toplumun özgürlük ve siyasal demokrasiyi bir zamanlar nasıl deneyimlediğini bilmiyor mevcut jenerasyon. Dolayısıyla bu kavramlar insanların özlemi bile olamıyor.

12 Eylül’ün yaptığı en büyük kötülük, işte bu oldu.

İnsanlar çocuklarını apolitik yetiştirmeye başladılar. Siyasal düşünce kişiye fiziki zararlar, topluma da ayrışma ve terörizasyon getiren şeytani bir şey gibi algılanmaya başladı.

Sonuç: Bugün yaşananlardır. Ülkenin siyasi mirasının kuşaklararası transferi sekteye uğramıştır. AKP’nin ideolojisi ne, CHP’ninki ne? Bilen var mı? Neye karşıyız, neden yanayız? Üstelik niçin? Bilen? Sınıfsal tahlil? Yeni dünyayı ve dijital devrimi analiz etmek?

 

Hatırlayan var mı ne olup bittiğini?

Ah, .yeni karanlıklar bizi bekliyor o zaman.